حدس و گمان در بازار ارز

گمانه زنی های ارز جهانی و پیامدهای آن

در بخش زیر از اظهارات در سمینار بین المللی جهانی سازی (IFG) سمینار ، برنارد لیتایر بر افزایش هشدار دهنده حدس و گمان جهانی ارز متمرکز است. پیامدهای بالقوه واقعاً انفجاری است و تنظیمات قدرت جهانی ، حاکمیت دولت های ملت و توانایی های مردم عادی برای زنده ماندن است.

در سال 1975 ، حدود 80 ٪ معاملات ارزی (جایی که یک ارز ملی برای دیگری مبادله می شود) برای انجام تجارت در اقتصاد واقعی انجام می شد. به عنوان مثال ، ارزها برای واردات نفت ، صادرات خودروها ، خرید شرکتها ، سرمایه گذاری در اوراق بهادار یا ساخت کارخانه ها تغییر می کنند. معاملات واقعی در واقع کالاها و خدمات را تجارت یا تجارت می کنند. 20 ٪ باقیمانده معاملات در سال 1975 سوداگرانه بود ، به این معنی که تنها هدف سود مورد انتظار از خرید و فروش ارزهای خود بر اساس ارزش های تغییر آنها بود. بنابراین ، حتی در روزهایی که اقتصاد واقعی حاکم بود ، برخی از گمانه زنی های ارزی در جریان بود. همیشه آن کمی یخ زدگی روی کیک وجود داشته است.

امروز ، اقتصاد واقعی در معاملات ارزی به 2. 5 ٪ کاهش می یابد و اکنون 97. 5 ٪ در حال حاضر سوداگرانه است. آنچه که سرمازدگی بوده است کیک شد. اقتصاد واقعی فقط درصد کمی از کل فعالیت ارزهای مالی شده است.

برآورد من این است که در سال 1997 نزدیک به 2 تریلیون دلار ارز در روز معامله خواهیم کرد. این معادل کل حجم سالانه تولید ناخالص داخلی (تولید ناخالص داخلی) ایالات متحده است که هر سه روز از طریق معاملات ارزی واگذار می شود.

سه دلیل تجمعی برای این افزایش انفجاری در حدس و گمان ارز وجود دارد:

تعریف مجدد سیستمی: اولین عمل مهم ، رئیس جمهور آمریكا ریچارد نیکسون از دلار از استاندارد طلا در سال 1971 بود. "شناور" دلار اجازه داد ارزش ارز را توسط بازرگانان در بازارهای مبادله ارز تعیین کند. ارزهای کشورهایی که دارای اقتصادهای قوی و سیاست های پولی و مالی هستند ، ارزش بیشتری نسبت به ارزهای کشورهایی که اقتصادها و سیاست های لرزان یا ضعیف دارند ، ارزش بیشتری داده می شود. این باز کردن سیستم چارچوبی برای بازی حدس و گمان ایجاد کرد.

مقررات زدایی قانونی: در دهه 1980 ، هر دو رئیس جمهور پیشین رونالد ریگان و نخست وزیر پیشین مارگارت تاچر استراتژی های مقررات زدایی را معرفی کردند. برنامه بیکر ، که توسط بانک جهانی و صندوق بین المللی پول (IMF) اجرا شده است ، این تغییرات را در ده ها کشور کلیدی جهان سوم به کار برد. این امر باعث ایجاد هزینه بسیار بیشتری برای حرکت سرمایه در سطح بین المللی و برای شرکت هایی که قبلاً در گمانه زنی ها شرکت نمی کردند ، ایجاد می کرد.

فناوری: پدیده ساختاری و عمیق در پشت کل سیستم ، تغییر فناوری است: الکترونیکی پول و رایانه سازی سیستم های بازار.

دیدگاه تجارت

کتابهای درسی اقتصادی می گویند که شرکت ها و افراد برای بازارها و منابع رقابت می کنند. این درست نیست. شرکت ها و افراد با استفاده از بازارها و منابع برای پول رقابت می کنند.

افتتاح سیستم ، که منجر به "مبادلات شناور" شد ، همچنین یک کلاس دارایی جدید ایجاد کرد. کلاس های دارایی سنتی املاک و مستغلات ، اوراق ، سهام و کالاها هستند. امروز ، ما نیز ارز داریم. این بدان معنی است که پول ، واسطه مبادله ، خود به یک دارایی تبدیل شده است که باید در اوراق بهادار سرمایه گذاری بازی شود. این تغییر بسته به اینکه شما یک سرمایه گذار یا یک تجارت "واقعی" هستید ، پیامدهای مختلفی برای مشاغل دارد.

از دیدگاه یک سرمایه گذار ، این کلاس دارایی جدید - ارزها - مزایای قابل توجهی نسبت به قدیمی دارد:

هزینه های معامله فوق العاده کم. هزینه چند میلیارد دلار در ارز بسیار کم هزینه دارد. به اندازه 10 یا 20 برابر ارزان تر از معامله سهام.

بیست و چهار ساعت محیط بازار ؛در واقع می توان در حدود ساعت بازی کرد.

بازار ارزهای خارجی بزرگترین و عمیق ترین بازار با یک شوت طولانی است. اگر چند میلیارد دلار برای مکان قرار دهید ، آوردن آنها به بورس اوراق بهادار ، ارزش سهام را منتقل می کند و سایر معامله گران را در مورد آنچه انجام می دهید ، راهنمایی می کند. این در اکثر بازارهای اوراق قرضه صادق است (به جز ایالات متحده و برخی از بازارهای اروپایی به دلیل اندازه زیاد آنها). در ارز خارجی ، حتی 5 یا 10 میلیارد دلار نیز باعث کاهش نمی شود. بنابراین اگر مبلغ قابل توجهی برای جابجایی دارید ، این مکان برای انجام آن است. شما می توانید بدون تأثیرگذاری بر بازار وارد و خارج شوید.

به دلیل این سه مزیت ، عمل وام دادن به مردم (خرید خانه ، اتومبیل ، گسترش مشاغل یا هر چیز دیگری) دیگر بهترین راه برای کسب درآمد نیست. بازار ارزهای خارجی مکانی برای انجام آن است. بانک ها از نظر تأمین اعتبار دیگر بازیکنان بزرگی نیستند. در 25 سال گذشته ، بانک ها به عنوان منبع تأمین اعتبار در آمریکا ، از 75 ٪ از کل عرضه اعتبار به 26. 5 ٪ کاهش یافته است. برای بانکهای بزرگ بین المللی ، مانند چیس منهتن ، سیتیکورپ ، بانک آمریکا ، بارکلی یا سامیتومو ، تجارت ارز به طور معمول حداقل 20 ٪ از کل درآمد را تشکیل می دهد. در یک سال خوب ، بیش از 50 ٪ خواهد بود.

"خطر ارزی"

با در نظر گرفتن دیدگاه مشاغل به اصطلاح واقعی (آنهایی که ماشین ، معدن را تولید می کنند ، الکترونیک تولید می کنند و غیره) ، "ریسک ارزی" تاکنون به بزرگترین خطر در تجارت بین المللی امروز تبدیل شده است ، غالباً بزرگتر از خطر سیاسی یا بازاروادبه عنوان مثال ، اگر یک شرکت شیمیایی آلمانی در یک کارخانه در هند سرمایه گذاری کند ، سرمایه گذاری در Deutsch-Marks را انجام می دهد. محصولات شیمیایی که به صورت محلی از آن گیاه فروخته می شوند ، در روپیه ، ارز هند پرداخت می شود. اگر ارزش روپیه از نظر دویچارک کاهش یابد ، بازده سرمایه گذاری اصلی نیز کاهش می یابد. به طور خلاصه ، بزرگترین خطر چنین سرمایه گذاری ها این نیست که آیا هندی ها مواد شیمیایی (ریسک بازار) را خریداری می کنند یا اینکه دولت هند این گیاه را ملی می کند (خطر سیاسی) بلکه تغییرات در ارزش های ارزهای درگیر (خطر ارزی)واد

شرکت ها دو استراتژی اصلی را برای مقابله با این ریسک دنبال کرده اند.

اولین استراتژی سازماندهی مجدد کنگلومرای شرکت است. بخش های تولید و بازاریابی غیر متمرکز هستند زیرا خطر در آنجا نهفته است ، و به این دلیل که سازگاری با شرایط محلی به بهترین وجه می تواند در سطح محلی انجام شود. این امر همچنین منجر به پراکندگی تسهیلات تولید به سایر کشورها می شود. اما در حالی که بازاریابی و تولید غیر متمرکز است ، کارکردهای مالی و خزانه داری شرکت متمرکز است. بیست یا 30 سال پیش ، هنگامی که یک شرکت آمریکایی کارخانه بزرگی در آلمان داشت ، این کارخانه امور مالی خود را اداره می کرد. دیگر نه. اکنون ، این همه به صورت مرکزی در دفتر مرکزی شرکت انجام می شود.

دومین استراتژی که شرکت های بزرگ دنبال می کنند، تعدیل مدیران اجرایی آنهاست. در دهه‌های 1940 و 1950، هر کسی که می‌توانست هر محصولی را تولید کند، می‌توانست آن را بفروشد. بنابراین، یک مدیر با سابقه تولید یا مهندسی معمولاً به عنوان مدیر عامل انتخاب می شود. در دهه 1960 و 1970، این تغییر کرد. به طور ناگهانی بازاریابی پیش زمینه کلیدی لازم برای افراد بالادست بود. با این حال، در دهه های 1980 و 1990، متخصصان امور مالی مسئول هستند. آنها کسانی هستند که به شات می گویند. این تغییر در مسیرهای شغلی نیز چشم انداز شرکت را تغییر داده است و واکنشی به ریسک جدیدی است که ما در مورد آن صحبت می کنیم.

حالا دو سوال از شما دارم: اول: به نظر شما بزرگترین موسسه مالی خصوصی در ایالات متحده امروز کیست؟جنرال الکتریک (GE) است. بزرگترین بخش سود در جنرال الکتریک نه دفاع است، نه لامپ ها، نه نیروگاه ها. این بخش خزانه داری جنرال الکتریک است، زیرا تراکنش های مالی زیادی دارد.

سوال دوم این است: به نظر شما چه کسی بیشترین ریسک ارزی را می پذیرد؟این همه کسانی هستند که فقط یک ارز دارند. یعنی اکثر مردم. هرکسی که خانه خودش را دارد که به یک واحد پولی (مثل دلار، مارک آلمان یا ین) است و پس‌انداز و درآمد خود را با همان ارز داشته باشد، در معرض بیشترین خطر است. آنها با در اختیار داشتن تنها یک ارز، در صورت سقوط ارزش ارز، تمام دارایی های خود را به خطر می اندازند. در دنیای مبادلات شناور، عدم تنوع در ارزها مانند داشتن یک سبد سهام با تنها یک سهام است.

اولین پیامد این وضعیت این است که دولت های ملی در حال از دست دادن قدرت هستند. دولت-ملت تنها موجودی است که نمی تواند در این فضای جدید مدیریت کند. هیچ راهی برای کسب قدرت در برابر سرمایه جهانی و فناوری اطلاعات ندارد.

معامله گران ارز در زمانی که از سیاست های آن دولت ناراضی هستند، عملاً با فروش پول یک کشور، دولت ها را «پلیس» می کنند. اگر معامله گران کافی با هم همکاری کنند، ارزش یک ارز می تواند به شدت کاهش یابد و یک "بحران ارزی" ایجاد کند. دولت‌ها این فروش‌های ناگهانی بزرگ را «حمله» به ارزش پول‌هایشان می‌دانند.

کاهش ارزش پول می تواند در مدت زمان بسیار کوتاه، روزها یا حتی ساعت ها به دلیل سیستم جدید ارتباطات جهانی اتفاق بیفتد. هیچ مذاکره ای وجود ندارد، هیچ صحبتی وجود ندارد، هیچکس دور یک میز نمی نشیند که بگوید "این کاری است که ما انجام خواهیم داد" یا "چگونه در مورد مذاکره مجدد در این بخش؟"این طور نیست. شما به طور ناگهانی با یک بحران در واحد پول یک کشور خاص مواجه می شوید. سقوط پوند استرلینگ بریتانیا در سال 1991، ارزهای اسکاندیناوی در سال 1992 و 1993 و مکزیک در سال 1994 چنین بود.

یکی از چیزهایی که در آینده باید مراقب آن بود، کاهش ارزش ("حمله") دلار آمریکا خواهد بود که محور اصلی کل سیستم است. حال، ممکن است کسی بپرسد، "چرا معامله‌گران می‌خواهند که سنجاق را بیرون بکشند؟"خوب، از دیدگاه یک معامله گر فردی، مهم نیست که از کدام ارز سود می برید، فقط معامله می کنید. اگر تعداد زیادی از معامله گران فرصتی برای سود بردن از نوسانات دلار ببینند، از آن سوء استفاده خواهند کرد زیرا هیچ کس باور نمی کند که اقدام فردی او کل سیستم را از بین ببرد.

بانک‌های مرکزی اغلب می‌توانند زمانی که ارز مورد حمله قرار می‌گیرد، با خرید یا فروش برای مقابله با سفته‌بازان، مداخله کنند. اما حجم پولی که اکنون معامله می شود به قدری زیاد است که حتی بانک های مرکزی نیز ممکن است تاثیری نداشته باشند. تمام ذخایر تمام بانک‌های مرکزی روی هم به حدود 640 میلیارد دلار می‌رسد، بنابراین تمام ذخایر آنها می‌تواند در یک سوم یک روز معاملاتی عادی تخلیه شود.

این امر مستقیماً به پیامد دوم اشاره دارد: علاقه فزاینده به بی ثباتی بازار، زیرا در اینجاست که فرد فرصت کسب سودهای بادآورده را پیدا می کند. نوسانات بزرگ در ارزش ارزها باعث می شود تا از طریق معامله آنها سودهای زیادی به دست آید. اظهارات زیر توسط رهبران در دو طرف طیف را در نظر بگیرید:

بزرگترین نگرانی امروز افزایش بی ثباتی حوزه انتخابیه است.- پل ولکر، فرماندار سابق فدرال رزرو، در Changing Fortunes.

"بی ثباتی تجمعی است، به طوری که شکست نهایی مبادلات آزادانه شناور تضمین می شود."- جورج سوروس، بزرگترین سفته باز ارز امروز، در کیمیاگری مالی.

هر دوی آنها موافقند که در حال حاضر افراد بسیار بیشتری وجود دارند که به سود بردن از بی ثباتی علاقه دارند. قبلاً آنها به ثبات علاقه داشتند. اگر یک سیستم ناپایدار دارید، فقط یک سوال این است که چه زمانی از دسته خارج می شود. در لحظه ای که دلار آمریکا دچار بحران شود، از هم خواهد پاشید. وقتی بحران دلار رخ دهد، دیگر سیستمی در جهان باقی نخواهد ماند.

تنها سابقه ای که می دانم فروپاشی سیستم پولی رومی است. در تصادف سال 1929 ، سیستم پولی برگزار شد. ما انواع مشکلات دیگر - بیکاری ، تصادف در بورس اوراق بهادار ، تورم ارزی در آلمان - اما یک استاندارد طلا وجود داشت که برگزار شد. امروز ، ما هیچ استاندارد طلایی نداریم که دوباره به آن بپردازیم. بنابراین هیچ سابقه ای برای فروپاشی این طبیعت وجود ندارد. و این یک پدیده واقعاً جهانی خواهد بود. تمام ارزهای جهان براساس دلار استوار است. بنابراین اگر بحرانی روی دلار دارید ، لینچپین را بیرون می کشید و. رونق.

نتیجه سوم چیزی است که شما با آن بسیار آشنا هستید. به عنوان بخش عمده ای از ارزهای ملی - حدود 2 تریلیون دلار در روز - در اقتصاد سایبری مالی در حال چرخش است ، فقط هیچ مبادله ای رضایت بخش در دسترس افراد در پایین وجود ندارد. ارزهای ملی به طور گسترده ای در دسترس قسمتهای فقیرتر از جمعیت نیست. سن نیروی کار به عنوان یک مؤلفه اصلی تولید از بین رفته است. اگر شغلی ندارید ، "پول" ندارید (یعنی ارز ملی). حتی با وجود این واقعیت که بیکاری ساختاری در حال افزایش است ، اقتصاد می تواند به خوبی رشد کند. فناوری ما را در این راستا تغییر خواهد داد.

آنچه در کشورهای توسعه یافته اتفاق می افتد یک پدیده جدید است: انفجار "ارزهای محلی" - پولی که ارز ملی نیست. ما این را از زمان رکود بزرگ ندیده ایم که به معنای واقعی کلمه هزاران ارز محلی در ایالات متحده و سایر کشورهای تحت تأثیر بیکاری گسترده وجود داشته باشد. با حمایت از توسعه طرح های پول محلی ، ما در واقع ممکن است زمینه ای را برای سیستم بعدی ایجاد کنیم. این می تواند به یکی از قدرتمندترین راه های در دسترس برای حمایت از کنترل شهروندان تبدیل شود.

(تجدید حیات جهان سوم شماره 89 ، ژانویه 1997)

موارد فوق از IFG News ، شماره دو ، تابستان 1997 بازتولید شده است.

IFG News توسط مجمع بین المللی جهانی سازی ، اتحاد فعالان ، محققان ، اقتصاددانان ، محققان و نویسندگان نماینده بیش از 19 کشور منتشر شده است ، که به دنبال تحریک تفکر جدید در مورد ترتیبات اقتصادی و سیاسی به سرعت در حال ظهور به نام اقتصاد جهانی است.

برنارد لیتار مشاور مالی شرکتهای فراملی و کشورهای در حال توسعه بوده و استاد دارایی بین المللی در دانشگاه لووین در بلژیک بود. وی همچنین به عنوان دلال ارز برای صندوق های پرچین Gaia ، تجربه عملی در دنیای مالی داشته است. اکنون یکی از همکاران پژوهشی در مرکز منابع پایدار در دانشگاه کالیفرنیا ، برکلی ، کتاب جدید وی آینده پول است: فراتر از حرص و آز و کمبود ، در سال 1998.