آدرس درخواست های چاپی و سایر مکاتبات: J. L. Demer ، موسسه استین چشم ، 100 استین پلازا ، UCLA ، لس آنجلس ، کالیفرنیا 90095-7002 (ایمیل: [ایمیل محافظت شده]).

گروه چشم پزشکی ، دانشکده پزشکی دیوید گفن ، دانشگاه کالیفرنیا ، لس آنجلس ، کالیفرنیا

چکیده

ما از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی برای تعیین کمیت انقباض عضلات خارج از بدن انسان (EOM) در طول استرابیسم همگرا و واگرا متناوب استفاده کردیم که هر چشم به صورت تک رنگ در 20 سانتی متر در مقایسه با همجوشی هدف محور مشاهده می شود. انقباض ، که با تغییر حجم جزئی خلفی نشان داده شده است ، در رکتوس عرضی و در محفظه های عضلانی داخلی و جانبی برتر (SO) مورد بررسی قرار گرفت. در پنج فرد مبتلا به باطری متناوب ، آدم ربایی چشم انحرافی به تثبیت هدف یکپارچه با انقباض رکتوس جانبی کل (LR) قابل توجه همراه بود ، اما با آرامش میانی (MR) که به طور قابل توجهی بیشتر از محفظه تحتانی بود. آدم ربایی چشمی به فیوژن دو چشمی با آرامش مشابه در دو محفظه MR همراه بود ، اما با انقباض بیشتر در محفظه برتر LR. کل چشم واگرا که عضلات آرامش داشتند. در سه فرد مبتلا به اگزوتروپیا متناوب ، همگرا افزودنی فیوژن چشم با آرامش کل LR قابل توجه و با انقباض MR همراه بود که به انقباض قابل توجهی بیشتر در محفظه تحتانی نسبت داده می شود. در افزودنی چشم اگزوتروپیک به تثبیت هدف یکپارچه اما نه افزودنی فیوژن ، کل آرامش قابل توجهی به نمایش گذاشت. موقعیت های قرقره رکتوس با همجوشی هر دو شکل از استرابیسم متناوب به طور قابل توجهی تغییر نکرد. محور چرخشی کره زمین در استرابیسم متناوب خارج از مرکز بود و چشم را به گونه ای چرخانده است که بازوهای اهرم رکتوس ، صحت را تسهیل می کند. این نتایج تأیید می کند ، و به تلفیق استرابیسم افقی متناوب ، عملکرد محفظه دیفرانسیل در EOM های روده افقی و نقش جدیدی برای SO در جبران هر دو باطری متناوب و اگزوتروپیا نشان می دهد.

حرکات چشم دگرگونی جدید و قابل توجه به طور معمول امکان تثبیت دو چشمی را در فضای بینایی نزدیک فراهم می کند ، اما همچنین عدم تعادل مکانیکی در تراز دو چشمی را که در طول طول عمر ایجاد می شود ، جبران می کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی از عضلات خارج از بدن عملکرد دیفرانسیل مهمی در محفظه های عضلانی در هنگام جبران استرابیسم همگرا متناوب و واگرا با زاویه بزرگ در انسان نشان می دهد. ترجمه چشم در طول چرخش همچنین باعث افزایش جبران خسارت استرابیسم متناوب می شود.

مقدمه

عملکرد دو چشمی طبیعی نیاز به چرخش افقی یکسان از دو چشم برای اهداف بی نهایت دور دارد. هنگامی که اهداف به صورت مجاورت قرار می گیرند ، دو چشم نمی توانند به همان اندازه بچرخند. نابرابری مورد نیاز چرخش افقی به عنوان "همگرایی" شناخته می شود (Fray 2017 ؛ قاضی 1996). مطالعات رفتاری گسترده از همگرایی در انسانهای عادی انجام شده است (آلن 1954 ؛ بهارادوج و همکاران 2007 ؛ فریا 2017 ؛ کاپولو و همکاران 1999 ؛ استفن و همکاران 2000 ؛ یانگ و همکاران 2009) و مقدمات غیر انسانی (گاملین و همکاران. 1989a ، 1989b ؛ Hess and Misslisch 2016 ؛ Mays 1984 ؛ Mays and Gamlin 1995 ؛ Miller et al. 2011 ؛ Nitta et al. 2008). همگرایی فیوژن با قرار دادن در مسیر مشاهده یک چشم یک منشور با پایه خود به سمت زمانی مورد آزمایش قرار می گیرد ، که به آن نیاز دارد که چشم برای دستیابی به دید دو چشمی منفرد باشد. در چنین شرایطی ، همگرایی فیوژن قوی است. انسانهای بزرگ بالغ عادی می توانند به منشور جبران کنند که حداکثر جهت بصری هندسی را به طور متوسط 18 درجه برای اهداف نزدیک در فضای بصری هاپتیک (طول بازو) و 15 درجه برای اهداف از راه دور در مسافت های تقریبی بی نهایت نوری (FRAY 2017) منحرف می کنند.

چرخش افقی چشمی منفصل در مقابل همگرایی به عنوان "واگرایی" شناخته می شود. واگرایی از نظر فیزیولوژیکی برای کاهش همگرایی زمانی لازم است که تثبیت از اهداف نزدیک به اهداف دور منتقل شود، اما محدوده واگرایی طبیعی کمتر از همگرایی است. هنگامی که اهداف در فضای بصری نزدیک قرار می گیرند، واگرایی را می توان با آرامش همگرایی به دست آورد، به طوری که خطوط دید می توانند حتی تقریباً موازی باشند و از نظر هندسی برای اهداف در بی نهایت نوری مناسب باشند. با این حال، تحت برخی شرایط، واگرایی می تواند از موازی سازی فراتر رود، به طوری که خطوط بینایی هر چشم هرگز قطع نمی شود. واگرایی فیوژن از نظر بالینی با قرار دادن یک منشور در مسیر دید یک چشم با قاعده آن به سمت بینی آزمایش می شود، که برای دستیابی به دید دوچشمی نیاز به ربودن آن چشم دارد. بزرگسالان عادی انسان می توانند برای چند ثانیه واگرا شوند تا منشورهایی را جبران کنند که جهت بصری هندسی مناسب را به طور متوسط 9 درجه برای اهداف نزدیک و 4 درجه برای اهداف دور انحراف می دهند (Fray 2017)، اما می توانند چنین واگرایی را تنها در حد حداکثر میانگین حفظ کنند. از~3 درجه برای اهداف نزدیک و 2 درجه برای اهداف از راه دور (Demer and Clark 2018). تلاش همگرایی قبلی دامنه واگرایی بعدی را کاهش می‌دهد (Fray 2017). واگرایی معمولاً (هانگ و همکاران 1997؛ سملو و وتزل 1979)، اما نه همیشه (تایلر و همکاران 2012)، کندتر از همگرایی است.

فراتر از ضرورت هندسی آن برای تثبیت دوچشمی اهداف در فضای بصری نزدیک، همگرایی افقی اثرات عدم تعادل عصبی و مکانیکی در هم ترازی دوچشمی را نیز تصحیح می کند که در مجموع در صورت موثر بودن جبران، "هتروفوریا" و هنگامی که شکست جبران منجر به "هتروفوریا" می شود، نامیده می شود. به ناهماهنگی های آشکار گاه به گاه، معروف به "استرابیسم" (فون نوردن 1990). استرابیسم به طور طبیعی در~2 درصد از میمون‌های ماکاکا نمسترینا (Kiorpes and Boothe 1981). در انسان، استرابیسم، که بیشتر افقی است، وجود دارد~3. 6٪ از آسیایی ها (McKean-Cowdin et al. 2013)، 3. 2٪ از سفیدپوستان غیر اسپانیایی (McKean-Cowdin et al. 2013) و~2. 5 ٪ از جمعیت سیاه و لاتین زیر 6 سال سن (گروه مطالعه بیماری چند قومی کودکان 2008). در چنین کودکان ، 25-29 ٪ از کل استرابیسم واگرا برای اهداف نزدیک متناوب است و به عنوان "اگزوتروپیا متناوب" شناخته می شود (مک کین-کاودین و همکاران 2013 ؛ گروه مطالعه بیماری چشم چند قومی 2008). هفت تا 24 ٪ از استرابیسم همگرا در این کودکان متناوب است و به عنوان "باطن متناوب" شناخته می شود (مک کین-کاودین و همکاران 2013 ؛ گروه مطالعه بیماری چشم چند قومی 2008). باطن نیز به طور خودبخود در میمون ها رخ می دهد (Quick et al. 1992 ؛ Tychsen et al. 2004).

گرایش نهفته به واگرایی دو چشمی ، که به آن "اگزوفوریا" گفته می شود ، معمولاً در انسانهای بزرگسالان سالم وجود دارد و همچنین در میمون ها رخ می دهد (Kiorpes and Boothe 1981 ؛ Quick et al. 1992). اگزوفوریا در 93 ٪ از بزرگسالان ژاپنی وجود دارد ، که 2. 9 ٪ آنها دارای واگرایی نهفته 11-40 درجه هستند اما 1. 6 ٪ دارای اگزوتروپی متناوب با واگرایی های آشکار 11-22 درجه هستند (Goseki and Ishikawa 2017). در استرابیسم افقی نهفته شامل مری و اگزوفوریا ، و همچنین در باطل متناوب و اگزوتروپی متناوب ، انحرافات به ترتیب در دوره های تراز دو چشمی توسط واگرایی فیوژن و همگرایی جبران می شوند. علاوه بر این ، دامنه این vergences در موارد دیرینه می تواند از انسانهای سالم که عدم تعادل در دوربین شکاری ندارند ، فراتر رود (فون نوردن 1990). ارزش عملکردی از فیوژن های فیوژن ، فراتر از الزامات آشکار هندسی برای همگرایی دو چشمی طبیعی به اهداف نزدیک ، این است که قاطعیت های فیوژن مانع از عدم تعادل نهفته گسترده در تراز دو چشمی از تجلی به عنوان استرابیسم ، که در انسان باعث بینایی مضاعف و جفالیاپیا می شود (Von Noorden 1990)، و در میمون هایی که درک خود را گزارش نمی کنند ، حداقل دلیل آمبلیوپی است (سریع و همکاران 1992). بنابراین درک مکانیسم های دره های افقی که جبران عدم تعادل دو چشمی را که در غیر این صورت می تواند مشکلات بصری را در طول زندگی ایجاد کند ، مهم است.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) از عضلات خارج از بدن (EOMs) می تواند در هنگام صحت ، پنجره هایی را برای اقدامات خود فراهم کند ، از جمله حالت های انقباضی آنها که توسط تغییرات جزئی خلفی (PPV) ارزیابی می شود (Clark and Demer 2016a) و جهت های نیروی آنها همانطور که توسط ارزیابی شده توسط ارزیابی شده استمکان های قرقره های آنها (کلارک و همکاران 1997 ، 2000 ؛ دمر و همکاران 1999 ، 2000). مطالعه اولیه MRI انسان از همگرایی به هدف تراز شده با یک چشم ، آرامش رکتوس جانبی جانبی (LR) و انقباض عضلانی میانی (MR) ، همراه با گسترش آرایه قرقره رکتوس (دمر و همکاران 2003a). بعداً به رسمیت شناخته شد که درون عضلانی درون عضلانی LR (پنگ و همکاران 2010) و MR از نظر آناتومیکی در نیمه های مربوطه از هر EOM که از الیاف عموماً موازی تشکیل شده اند ، متمایز هستند (دمر و همکاران 2010 ؛ لیم و همکاران 2007) ،استقلال مکانیکی به این دو محفظه (شین و همکاران 2012 ، 2013 ، 2015). در شرایط آزمایشگاهی ، نیروهای موجود در محفظه های EOM گاو نشان داده شده است که از نظر مکانیکی مستقل از هر دو تحت بارگذاری منفعل هستند (شین و همکاران 2012) و در حین انقباض فعال (شین و همکاران 2015). ما اخیراً شواهدی را برای کنترل عصبی مستقل از محفظه های عرضی EOM بررسی کرده ایم (Clark and Demer 2016b ؛ Demer 2015 ؛ Demer and Clark 2014 ؛ Suh et al. 2016a) ، از جمله وقوع بالینی مکرر فلج LR جزئی که به طور انتخابی با اختلال در برتر (LRS)، و صرفه جویی در محفظه تحتانی (LRI) ، LR (کلارک و دمر 2014). استفاده از الگوی همگرایی نامتقارن میلر و همکاران.(2002 ، 2011) در طول اسکن MRI (دمر و کلارک 2014) ، ما آرامش مشابهی از محفظه های LRI و LRS را در حین همگرایی تراز پیدا کردیم ، اما هر دو محفظه MR در چشم تراز شده نیز آرام و سازگار با ضبط نیروی EOM بودند (میلر و همکاران. 2002 ، 2011). انقباض سه برابر بیشتر محفظه MR (MRS) بیشتر از انقباض محفظه MR (MRI) در افزودنی مزدوج نسبت به همگرایی ، شواهد بیشتری را برای درونی و عملکرد محفظه دیفرانسیل در MR فراهم می کند (Demer and Clark 2014).

آناتومی عملکردی EOM ها در طول واگرایی همجوشی طبیعی که توسط مشاهده منشور پایه در برانگیخته می شود نیز با استفاده از MRI مورد مطالعه قرار گرفته است (Demer and Clark 2018). در این پارادایم، هدف بین چشم‌ها در فاصله 20 یا 400 سانتی‌متری قرار می‌گرفت و حداکثر منشور پایه در آن اعمال می‌شد که می‌توان آن را با واگرایی در بزرگسالان سالم و جوان با دید عالی جبران کرد. برای هدف نزدیک‌تر که هم‌گرایی طبیعی فقط می‌تواند آرام شود، ابداکشن چشم 3 درجه با انقباض یکنواخت در کل LR و با آرامش کلی MR کوچک‌تر مرتبط بود که به آرامش انتخابی محفظه‌ای در محفظه فوقانی بدون تغییر در محفظه تحتانی نسبت داده می‌شد. و بدون تغییر انقباضی در LR و MR چشم غیر منشور (Demer and Clark 2018). در 400 سانتی متر،~ربایش چشم واگرا 2 درجه در 9 نفر با آن همراه بود~6% کل LR PPV افزایش می‌یابد، اما تغییری در MR مشاهده نمی‌شود، با همبستگی مشابه در LR و MR چشم. این واگرایی بیش از آرامش همگرایی را نشان می‌دهد، زیرا محورهای بصری فراتر از موازی‌ها واگرا می‌شوند (Demer and Clark 2018). برخلاف همگرایی، هیچ تغییری در موقعیت‌های قرقره رکتوس در طول واگرایی همجوشی به اهداف 20 یا 400 سانتی‌متری وجود نداشت.

مطالعات MRI فوق در مورد عملکرد EOM در طول همگرایی افقی شامل زوایای همگرایی نسبتاً کوچک است، اما پدیده‌های شگفت‌انگیزی را نشان می‌دهد، از جمله عملکرد تقسیمی تفاضلی در MR، انقباض MR و LR در چشم نزدیک، و شل شدن MR و LR در تراز. چشمتا کنون، هیچ مطالعه ای در مورد مکانیسم های EOM که همجوشی همجوشی را برای جبران هتروفوریای افقی بزرگ یا هتروتروپی متناوب اجرا می کند، انجام نشده است. به نظر می‌رسد که این همگرایی ممکن است با مکانیسم‌های جدید EOM، اغراق مکانیسم‌های عادی یا هر دو اجرا شود. چنین مکانیسم‌هایی مهم هستند، زیرا احتمالاً به طور مداوم برای جلوگیری از استرابیسم در اکثر افراد در طول زندگی عمل می‌کنند، زیرا مسیرها و طول‌های EOM در طول پیری تغییر می‌کنند (چودوری و دمر 2013). بنابراین، برای روشن شدن چنین مکانیسم‌هایی، مطالعه کنونی آناتومی عملکردی EOMs در طول همگرایی و واگرایی افقی گسترش یافت تا شامل گروه نادری از انسان‌های طبیعی باشد که مشخص شده‌اند عدم تعادل دوچشمی نهفته با زاویه بزرگ را نشان می‌دهند.

مواد و روش ها

فاعل، موضوع.

بزرگسالان سالم از میان داوطلبان برای مطالعه استرابیسم بر اساس پروتکلی مطابق با اعلامیه هلسینکی و تایید شده توسط هیئت بازبینی سازمانی برای حفاظت از افراد انسانی در دانشگاه کالیفرنیا، لس آنجلس انتخاب شدند. داوطلبانی که بابت شرکت غرامت مالی دریافت کردند، رضایت نامه کتبی و آگاهانه دادند و توسط نویسنده‌ای که متخصص استرابیسم بالینی است تحت معاینه چشم قرار گرفتند و نسخه‌های طبیعی چشم، سلامت چشم و عیب انکساری را تأیید کرد که اجازه می‌دهد حدت بینایی عالی، از نظر بینایی اصلاح نشده نزدیک به هر چشم باشد. این افراد سابقه استرابیسم افقی متناوب با جبران پیش رونده داشتند که برای درمان جراحی مراجعه کرده بودند، به استثنای یک مرد که به عنوان یک فرد عادی برای مطالعه داوطلب شده بود، اما در معاینه صلاحیت مشخص شد که اگزوفوریا بزرگی دارد. هیچ آزمودنی استرابیسم عمودی یا انحراف عمودی تفکیک شده نداشت. روش‌های تجربی قبل از اصلاح جراحی استرابیسم که مورد نظر همه افراد دیگر بود، انجام شد. آزمودنی‌ها تحت آزمایش پوشش جایگزین در یک اتاق معاینه قرار گرفتند تا تأیید شود که آنها می‌توانند همجوشی همجوشی را تا یک هدف نزدیک در 20 سانتی‌متر حفظ کنند. نه نفر در واگرایی فیوژن آزمایش esotropia متناوب شرکت کردند. با این حال، چهار مورد از این موارد نتوانستند واگرایی را در شرایط سخت‌تر اسکن MRI حفظ کنند، بنابراین داده‌های قابل تفسیر در سه زن و دو مرد با میانگین سنی 8 ± 42 سال (میانگین ± انحراف معیار؛ محدوده 23 - 62 سال) به دست آمد. شش نفر در همگرایی فیوژن آزمایش اگزوتروپی متناوب شرکت کردند. سه مورد از اینها نتوانستند همگرایی را در طول اسکن MRI حفظ کنند، بنابراین داده های قابل تفسیر در سه مرد با میانگین سنی 6 ± 29 سال (محدوده 19 تا 39 سال) به دست آمد. دو آزمودنی قابل تفسیر اگزوتروپی متناوب آشکار داشتند که به صورت متناوب به صورت استرابیسم ظاهر می شد، در حالی که سومین انحراف اگزوفوریک نهفته بزرگ داشت که علامتی نبود.

محرک های بصری

همانطور که در جاهای دیگر منتشر شده است (Demer and Clark 2014, 2018; Demer et al. 2003a)، در طول MRI، آزمودنی ها در حالی که دراز کشیده بودند، ماسک صورت حاوی یک آرایه سیم پیچ سطحی تعبیه شده (Medical Advances، Milwaukee، WI) می پوشیدند. هدف شامل یک صلیب سیاه مرکزی ظریف بر روی زمینه سفید به ابعاد 3×3 میلی متر با عرض ضربه 0. 75 میلی متری بود که توسط پنج مربع متحدالمرکز احاطه شده بود.~عرض سکته مغزی 0. 25 میلی متر (داخلی 9 × 9 میلی متر ، بیرونی ترین 20 × 20 میلی متر) برای ارتقاء اسکان طراحی شده است. هدف غیرمستقیم روشن در بالای موضوع قرار گرفت ، در وسط بین چشم همه افراد با باطن متناوب و دیگری با اگزوفوری. هدف برای دو فرد با اگزوتروپیا متناوب یک نسخه مقیاس پذیر از هدف نزدیک بود ، با صلیب سیاه مرکزی زیبا با اندازه 40 میلی متر با عرض سکته مغزی 10 میلی متر ، 400 سانتی متر از راه دور قرار گرفت و از طریق آینه اکریلیک بالای چشمان موضوع مشاهده شدبرای اینکه هدف مستقیم به جلو ظاهر شود (دمر و کلارک 2018). هدف دوردست توسط یک چراغ در یک اتاق غیر تاریک روشن شد.

توانایی هر یک از افراد به فیوز دو چشمی هدف در ابتدا با پوشاندن یکپارچه هر چشم در اسکنر و موضوعات پرس و جو قبل و بعد از هر دنباله تصویربرداری ، به طور ذهنی تأیید شد ، اما به طور قطعی با تأیید در MRI موقعیت های چشم مناسب از نظر هندسی. اسکن ابتدا در طول همجوشی دو چشمی ، سپس در حین تثبیت تک رنگ توسط چشم راست ، و در نهایت در حین تثبیت یکپارچه توسط چشم چپ انجام شد.

جهت بصری ذهنی (خط بینایی) در انسان به طور کلی با خط تقارن آناتومیکی چشم چشم مطابقت ندارد. تفاوت زاویه ای بین این دو خط در اپتیک فیزیولوژیکی به عنوان "زاویه کاپا" نامیده می شود (Basmak et al. 2007 ؛ Gharaee et al. 2014). زاویه کاپا به صورت جداگانه متغیر است اما معمولاً مثبت است ، به این معنی که ممکن است چشم ها از نظر آناتومیکی واگرا شوند وقتی که در واقع جهت های بصری موازی یا کمی همگرا هستند. در حالی که تغییرات در جهت زاویه ای چشم را می توان با دقت بالایی از MRI اندازه گیری کرد ، جهت نگاه مطلق را نمی توان تعیین کرد ، مگر با "کالیبراسیون" با این فرض که افراد عادی تعاونی در شرایط تک رنگ یک هدف تعیین شده را از بین می برند. بنابراین ما این فرض استاندارد را برای هر چشم در هنگام MRI به کار گرفتیم که چشم به عنوان "تراز" و تثبیت هدف در حالی که همکار آن مسدود شده بود ، تعیین شد. در هر آزمایش ، هر چشم به صورت جداگانه به عنوان یک چشم تراز شده بود که در طی یک مجموعه از اسکن های MRI به عنوان یک قطعه MRI به صورت یکپارچه هدف را تثبیت می کرد. از آنجا که هر یک از افراد دارای استرابیسم متناوب یا نهفته بودند ، چشم تحت انسداد هنگامی که همکارش تراز شد ، چشم "انحرافی" بود که افزودنی غیر طبیعی در باطرو یا آدم ربایی غیر طبیعی در اگزوتروپیا را نشان می داد. زاویه استرابیسم نسبت به زاویه مشهود برای آن چشم در اسکن MRI هنگامی که چشم هدف را مشاهده می کرد و به همین دلیل تراز شد. در طی شرایط "همجوشی" ، هر دو چشم به طور همزمان هدف را برطرف کردند. اندازه گیری اعتبار سنجی در MRI محوری برای مقایسه جهت گیری های چشمی در طول همجوشی با آنهایی که در تراز تک رنگ انجام می شود ، انجام شد. همانطور که نشان داده خواهد شد ، موقعیت های چشم به طور متوسط در هنگام تراز و همجوشی یکسان بودند.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی.

MRI قبلاً برای مطالعه واگرایی فیوژن طبیعی منتشر شده بود (دمر و کلارک 2018). با وضوح بالا ، T2 با وزن سریع Spin-Echo (Demer and Dushyanth 2011) MRI در 1. 5 تسلا (جنرال الکتریک ، میلواکی ، WI) با استفاده از یک آرایه سیم پیچ سطحی (پیشرفت های پزشکی) و تکنیک های مفصل در جای دیگر انجام شد (کلارک و دمر 2012a؛ دمر و کلارک 2014 ؛ دمر و همکاران 2003a). برای هر شرایط مشاهده ، مجموعه های تصویر زیر با استفاده از یک ماتریس 256 × 256 256 و هواپیماهای با ضخامت 2 میلی متر به دست آمد: 9-11 تصاویر محوری از هر دو چشم با یک میدان دید 10 تا 11 سانتی متر برای تأیید صحت1 و 2) ؛17-19 تصاویر شبه قشر متناقض عمود بر محور مداری طولانی با یک میدان دید 8 سانتی متر 2 (پیکسل 313 میکرومتر) برای تعیین روده و حجم EOM فوقانی (SO). و 9-11 تصاویر شبه ساژیتالی به موازات محور مداری طولانی برای تعیین سطح مقطع عضله تحتانی (IO).

شکل 1. محوره (ردیف بالا) و شبه قشر (ردیف های میانی و پایین) MRI از مدارهای یک سوژه با باطری متناوب در طول همجوشی دو چشمی از یک هدف محور فاصله 20 سانتی متر (ستون های میانی) و در طول مشاهده یکپارچه توسط سمت راستچشم (ستون های راست) یا چشم چپ (ستون های سمت چپ). تصاویر در ردیف میانی در نزدیکی محل اتصال عصب کره زمین و تصاویر در ردیف پایین در اواسط مدار قرار دارند. مرزهای محفظه فرض شده توسط خطوط سفید تحتانی بر اساس ابعاد نصف عرضی عضلات رکتوس نشان داده شده است. مشخصات آناتومیکی محفظه ها به طور کلی در MRI قابل مشاهده نیست. ir l ، محفظه جانبی عضله رکتوس تحتانی ؛Ir M ، محفظه داخلی عضله رکتوس تحتانی ؛LRI ، محفظه تحتانی عضله رکتوس جانبی. LRS ، محفظه برتر عضله رکتوس جانبی. MRI ، محفظه تحتانی عضله روده داخلی ؛MRS ، محفظه برتر عضله روده داخلی ؛در ، عصب بینایی ؛بنابراین ، عضله مورب برتر ؛Sr L ، نیمی از عضله رکتوس برتر ؛Sr M ، نیمی از داخلی عضله رکتوس برتر.

شکل 2. محوره (ردیف بالا) و شبه سنگی (ردیف های میانی و پایین) MRI از مدارهای یک موضوع با اگزوتروپیا متناوب در طول همجوشی دو چشمی از یک هدف محور فاصله 400 سانتی متر (ستون های میانی) و در حین مشاهده یکپارچه توسط سمت راستچشم (ستون های راست) یا چشم چپ (ستون های سمت چپ). مرزهای محفظه فرض شده توسط خطوط سفید تحتانی بر اساس ابعاد نصف عرضی عضلات رکتوس نشان داده شده است. مشخصات آناتومیکی محفظه ها به طور کلی در MRI قابل مشاهده نیست. ir l ، محفظه جانبی عضله رکتوس تحتانی ؛Ir M ، محفظه داخلی عضله رکتوس تحتانی ؛LRI ، محفظه تحتانی عضله رکتوس جانبی. LRS ، محفظه برتر عضله رکتوس جانبی. MRI ، محفظه تحتانی عضله روده داخلی ؛MRS ، محفظه برتر عضله روده داخلی ؛در ، عصب بینایی ؛بنابراین ، عضله مورب برتر ؛Sr L ، نیمی از عضله رکتوس برتر ؛Sr M ، نیمی از داخلی عضله رکتوس برتر.

تحلیل و بررسی.

تصاویر با استفاده از ImageJ64 و برنامه های تجزیه و تحلیل سفارشی در MATLAB (Mathworks ، Natick ، MA) اندازه گیری شدند. موقعیت چشم افقی از MRI محوری با طرح یک خط از قله قرنیه از طریق محور anteroposterior لنز به ناحیه فوائال شبکیه ، همانطور که قبلاً انجام شد ، تعیین شد (دمر و کلارک 2014 ؛ دمر و همکاران 2003a). فرض بر این بود که در حین تثبیت تک رنگ ، هر چشم ثابت بر روی هدف تراز شده و جهت آن به صورت اسمی برای تجزیه و تحلیل به صفر تعیین شده است. Vergence به عنوان تفاوت در موقعیت های نگاه افقی بین دو چشم تعریف شده است.

بقیه تجزیه و تحلیل MRI همانطور که قبلا منتشر شده بود (Demer and Clark 2018)، با تکیه بر تظاهرات بافت شناسی منتشر شده از عصب درونی عضلانی کلیشه ای و انتخابی بخش در LR، MR، رکتوس تحتانی (IR) (da Silva Costa et al. 2011). و SO (Le et al. 2015). به طور خلاصه، EOM های راست روده و شکم SO در نماهای شبه تاجی ترسیم شدند (Clark and Demer 2012a)، خط حداکثر بعد عرضی هر EOM رکتوس تعیین شد (Clark and Demer 2012a, 2016b)، و بخش فوقانی و تحتانی افقی راست راست مشخص شد. نواحی در بالا و پایین نیمساز عمود بر حداکثر بعد عرضی محاسبه شد، با حذف یک نوار ± 10٪ در مورد خط به عنوان محافظ در برابر تغییرات کشف نشده در مرز محفظه. نواحی بخش عمودی رکتوس میانی و جانبی به ترتیب محاسبه شد (کلارک و دمر 2012a، 2016b). برای SO، تجزیه و تحلیل بوت استرپ مشخص کرده است که یک خط 30 درجه یا 60 درجه نسبت به محور طولانی مقطع SO به طور بهینه عملکرد بخش را متمایز می کند، و دوباره 20٪ مرکزی را حذف می کند (Demer and Clark 2015). همانطور که قبلا انجام شد (Demer and Clark 2018)، داده های SO برای هر دو زاویه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

تحت شرایط دیگر، انقباض IO را می توان از تغییرات در سطح مقطع آن در تصاویر شبه ساژیتال در مرکز عضله IR تعیین کرد (Demer and Clark 2015; Demer et al. 2003b). با این حال، در مورد حاضر، تغییرات بزرگ در موقعیت افقی چشم به دلیل همگرایی افقی گیج کننده بود زیرا تغییرات بزرگ در مسیر IO هم نقطه ای که در آن مقطع ارزیابی شد و هم جهت گیری مسیر IO را در آنجا تغییر داد. بنابراین داده های مربوط به IO غیر قابل اعتماد در نظر گرفته شد و گزارش نشده است.

به‌عنوان شاخص انقباض‌پذیری، ما از تغییر در PPV استفاده کردیم که ارتباط نزدیکی با زاویه داکشن برای EOM‌های افقی (Clark and Demer 2012b) و عمودی راست‌توس (Clark and Demer 2016b) دارد. ما PPV را به عنوان مجموع مقاطع عرضی هر محفظه EOM در چهار صفحه تصویر به‌هم پیوسته از 8 تا 14 میلی‌متر در خلف محل اتصال عصب بینایی کره‌ای محاسبه کردیم (کلارک و دمر 2012b)، از جمله مشارکت‌های لایه‌های جهانی و مداری. ما سه تفاوت PPV را با هم مقایسه کردیم: 1) بین حالت نامناسب و حالت تثبیت تک چشمی، مربوط به مجرای مورد نیاز برای اصلاح زاویه استرابیسم بدون تعامل دوچشمی. 2) بین تثبیت تک چشمی توسط چشم همنوع و حالت همجوشی، دوباره مربوط به مجرای مورد نیاز برای اصلاح زاویه استرابیسم اما با تعامل دوچشمی است. و 3) بین تثبیت تک چشمی توسط یک چشم و حالت همجوشی، با حالت دومی که نشان دهنده ی مجرای کم یا بدون مجرا است، اما مخصوص همجوشی دو چشمی است و نه صرفاً تثبیت تک چشمی در همان موقعیت چشم. همانطور که در مطالعه قبلی (Demer and Clark 2018)، واحد نمونه‌گیری عموماً چشم فردی در نظر گرفته شد، که برای آن مقایسه‌های آماری پارامتریک و رگرسیون خطی با استفاده از GraphPad Prism (نرم‌افزار GraphPad، La Jolla، CA) انجام شد.

اگرچه MRI در موقعیت‌های نگاه ثانویه انجام نشد که به محلی‌سازی سه‌بعدی قرقره‌های راست‌کتوس از انحراف مسیرهای EOM اجازه دهد، مکان قدامی خلفی قرقره‌ها هم کلیشه‌ای است و هم بر مختصات قرقره صفحه تاجی تأثیر بسیار کمی دارد. با فرض موقعیت‌های طبیعی قدامی خلفی، مختصات مرکز EOM رکتوس در این مکان‌ها برای نشان دادن مکان‌های صفحه تاجی قرقره‌ها در سیستم مختصات منتشر شده گرفته شد (Clark et al. 2000; Kono et al. 2002a). این رویکرد در مطالعات قبلی MRI در مورد همجوشی همجوشی به کار گرفته شد (Demer and Clark 2018; 2014; Demer et al. 2003a).

اجزای افقی و عمودی ترجمه کره زمین در طول چرخش rwere تعیین شده در وضوح زیر پیکسل از تغییر مرکز محور منطقه مقطع کره زمین در هواپیماهای تصویری که در سراسر قطر جهان قرار دارند (کلارک و دمر 2006 ؛ کلارک و همکاران 2000 ؛ کونو و همکاران 2002a ؛سو و همکاران 2016b). تغییرات کره زمین به دلیل تغییر خطی محلی در سطح مقطعی مدار استخوانی تعیین شد (دمر و همکاران 2017). با این فرض که کره زمین سفت و سخت است ، ما مختصات محور چرخشی آن را از تصاویر محوری قبل و بعد از چرخش با استفاده از جبر خطی به دست آمده توسط اریک M. دمر (دمر و کلارک در مطبوعات) تعیین کردیم. برای یک نقطه (x ، y) روی چشم که در حدود محور (x c y c) از طریق زاویه α از نقطه اولیه (x 1 y 1) تا نقطه نهایی (x 2 y 2) می چرخد ،

زاویه چرخش α را می توان با دانستن تغییر در مختصات یک نقطه دوم روی چشم که در طول چرخش از اولیه (x 3 y 3) به مختصات نهایی (x 4 y 4) حرکت می کند ، تعیین کرد:

cos (α) = (x 3 - x 1) (x 4 - x 2) + (y 3 - y 1) (y 4 - y 2) [(x 3 - x 1) 2 + (y 3 - y 1) 2] [(x 4 - x 2) 2 + (y 4 - y 2) 2] (3)

sin (α) = (x 3 - x 1) (y 4 - y 2) - (y 3 - y 1) (x 4 - x 2) [(x 3 - x 1) 2 + (y 3 - y 1) 2] [(x 4 - x 2) 2 + (y 4 - y 2) 2] (4)

بازوهای اهرم به عنوان فاصله بین مرکز چرخشی چشمی و درج عضلات (دمر و کلارک در مطبوعات) محاسبه شد.